ความตั้งใจ

ใน 2012 ฉันเริ่มการวิจัยระดับปริญญาเอกเรื่อง: การรักษาด้วยอาหารเสริมด้วยนิโคตินาไมด์ในเด็กที่มีอาการสมาธิสั้น / โรคสมาธิสั้น. จุดมุ่งหมายของการศึกษาคือเพื่อค้นหาว่าการรักษาด้วยนิโคตินาไมด์ (ส่วนหนึ่งของวิตามิน B12) มีผลการรักษาในเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้น. หากปรากฎว่าการรักษาด้วยอาหารเสริมดังกล่าวช่วยบรรเทาอาการสมาธิสั้นลงได้, ก็จะเป็นไปตามความปรารถนาของหลายๆ ครอบครัวที่มีเด็กสมาธิสั้น. ผลิตภัณฑ์เสริมอาหารนี้ถูกมองว่าเป็นทางเลือกในการรักษาผู้ป่วยสมาธิสั้นด้วยยา, เช่น เมทิลฟีนิเดต. ข้อเสียของยามาตรฐานคือใช้ไม่ได้กับเด็กสมาธิสั้นทุกคน และผลข้างเคียงที่เป็นลบก็อาจเกิดขึ้นได้เช่นกัน. ความตั้งใจของการวิจัยระดับปริญญาเอกนี้จึงเป็นการค้นหาพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์สำหรับการรักษาผู้ป่วยสมาธิสั้นแบบใหม่โดยใช้ผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร.

วิธีการ

โปรโตคอลการศึกษาได้จัดทำขึ้นบนพื้นฐานของคำอธิบายของการสนับสนุนทางทฤษฎีสำหรับประสิทธิผลของนิโคตินาไมด์ในเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้น. ทฤษฎีนี้มีพื้นฐานมาจากความคิดที่ว่าเด็กสมาธิสั้นนั้นขาดกรดอะมิโน (ทริปโตเฟน) ในเลือดของเด็กสมาธิสั้น. ยังมีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์น้อยเกินไปสำหรับการขาดทริปโตเฟนนี้, ดังนั้นจึงตัดสินใจตรวจสอบก่อนว่าเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นมีภาวะขาดทริปโตเฟนบ่อยกว่าเด็กที่ไม่มีสมาธิสั้นหรือไม่. จุดเน้นของการวิจัยระดับปริญญาเอกจึงเปลี่ยนไปศึกษาเรื่องกรดอะมิโนในเด็กกลุ่มใหญ่ที่เป็นโรคสมาธิสั้น (น=83) และเด็กที่ไม่มีสมาธิสั้น (น=72).

ผลลัพธ์

ตรงกันข้ามกับความคาดหวัง เด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นไม่มีความเสี่ยงต่อการขาดทริปโตเฟนเพิ่มขึ้น. กล่าวอีกนัยหนึ่ง: เหตุผลในการรักษาเด็กสมาธิสั้นด้วยนิโคตินาไมด์หมดอายุแล้ว. สิ่งนี้ยังทำให้สิ่งพิมพ์ตกอยู่ในความเสี่ยง.

Lessen

เป็นการค้นพบที่น่ารำคาญว่าผลการศึกษากรดอะมิโนในเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นนั้นเป็นเพียงผลการวิจัยที่ไม่มีผล. เราพบว่าวารสารทางวิทยาศาสตร์จำนวนมากไม่กระตือรือร้นที่จะค้นพบสิ่งใดๆ และมักจะปฏิเสธบทความโดยไม่มีการทบทวนใดๆ. เพราะเราต้องการป้องกันไม่ให้นักวิทยาศาสตร์คนอื่นทำวิจัยแบบเดียวกันซ้ำ, เราพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้สิ่งพิมพ์. หลังจากการปฏิเสธหลายครั้ง บทความนี้ยังเผยแพร่โดย Plos One. นี่คือวารสารการเข้าถึงแบบเปิด, ดังนั้นพวกเขาจึงอาจกลัวการอ้างอิงน้อยลงจากบทความที่ไม่มีการค้นพบ. เราได้เรียนรู้จากสิ่งนี้ว่าความพากเพียรชนะ และความพยายามพิเศษนี้จึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง. ฉันอยากจะส่งต่อสิ่งนี้ไปยังนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ. เป็นสิ่งสำคัญที่วัฒนธรรมการตีพิมพ์ในปัจจุบันต้องถูกทำลาย และวิทยาศาสตร์ตระหนักดีว่าต้องมีการแบ่งปันและเผยแพร่สิ่งที่ค้นพบแม้แต่ศูนย์ และสิ่งที่ค้นพบเหล่านี้มีค่าและมีความหมายพอๆ กับผลลัพธ์เชิงบวก.

ชื่อ: Carlijn Bergwerff
องค์กร: Vrije Universiteit Amsterdam