ความตั้งใจ

โรค Lyme เป็นโรคที่เกิดจากเห็บที่พบบ่อยที่สุดในทวีปอเมริกาเหนือส่วนใหญ่, ยุโรปและเอเชีย. โรค Lyme คือการติดเชื้อแบคทีเรียที่แพร่กระจายโดยการกัดของเห็บที่ติดเชื้อ. การติดเชื้อมักจะได้รับการรักษาอย่างเพียงพอด้วยยาปฏิชีวนะ. อย่างไรก็ตาม มีผู้ป่วยที่ร้องเรียนเกี่ยวกับ Lyme เรื้อรังโดยไม่มีความผิดปกติทางอินทรีย์ที่แสดงให้เห็นซึ่งการรักษาตามแนวทางของชาวดัตช์ไม่ได้ช่วย. ความตั้งใจของ Lyme Expertise Center Maastricht (LECM) คือการช่วยเหลือคนเหล่านั้นด้วย.

วิธีการ

ผ่านการศึกษาวรรณกรรมและร่วมกับแพทย์ต่างประเทศ LECM ได้พัฒนาการวินิจฉัยที่เพียงพอและแผนการรักษาที่เหมาะสมสำหรับผู้ป่วยเหล่านี้.

ผลลัพธ์

ผู้ป่วยลงทะเบียนมากกว่าที่คลินิกสามารถจัดการได้. ผลลัพธ์สำหรับผู้ป่วยเป็นอย่างดี. ในผู้ป่วยเกือบทั้งหมด คุณภาพชีวิตดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญหรือมีวิธีรักษา. แม้แต่ในผู้ป่วยที่ขึ้นทะเบียนโดยโรงพยาบาลสอน.

อย่างไรก็ตาม ปัญหาอยู่ที่ค่าตอบแทน. บริษัทประกันสุขภาพยอมรับเฉพาะการเรียกร้องที่อิงตามชุดค่าผสมการวินิจฉัยที่มีอยู่ (DBC) และต้นทุนเฉลี่ย. สำหรับโรคที่พบบ่อยที่สุด ได้มีการกำหนดวิธีการวินิจฉัยและการรักษาโดยแพทย์. เพื่อให้สามารถรักษาผู้ป่วย Lyme เรื้อรังได้ LECM ใช้วิธีการวินิจฉัยที่มีราคาแพงกว่ามากและให้การรักษาที่ใช้เวลามากขึ้น. ไม่มี DBC ที่ครอบคลุมค่าใช้จ่ายอย่างเพียงพอ. ส่งผลให้ผู้ป่วยต้องจ่ายเงินเพิ่ม, แต่ไม่ได้รับอนุญาตตามกฎหมาย. อีกทางเลือกหนึ่งคือให้คนไข้จ่ายบิลเอง. ผู้ป่วยยอมรับว่าค่าใช้จ่ายในการรักษาจะถูกหักลดหย่อนได้, แต่ไม่ได้ใช้เป็นค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม. เป็นผลให้เราไม่สามารถเรียกเก็บเงินผู้ป่วยได้เพียงพอและศูนย์ไม่สามารถเผยแพร่ทรัพยากรเพื่อจัดทำการศึกษาทางวิทยาศาสตร์และเพื่อให้ได้หลักฐานสำหรับการรักษา. ในความเป็นจริง, ทางศูนย์ยังได้รับทุนไม่เพียงพอต่อการดำรงอยู่ต่อไป.

บริษัทประกันสุขภาพขอคำยืนยันการรักษาโดยหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่เข้มงวด. พวกเขาต้องการหลักฐานจาก 'การศึกษาแบบ double-blind'. นี้เป็นไปไม่ได้ในกรณีของ Lyme เรื้อรังเพราะขาด 'มาตรฐานทองคำ'. ไม่มีการทดสอบที่ไม่มีปัญหาเพื่อกำหนดวิธีรักษาโรค Lyme. ในกรณีนี้จึงไม่สามารถทำการศึกษาแบบ double-blind และแบบเปรียบเทียบได้.

บทเรียน

ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมีข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับประวัติการรักษาของผู้ป่วยแต่ละราย, ปัจจัยแวดล้อม, วินิจฉัย, เพื่อบันทึกการรักษาและผลลัพธ์ที่ชัดเจนเพื่อยืนยันการวินิจฉัยและการรักษา. แต่ปัจจุบัน LECM ไม่มีเวลาและเงินที่จะทำอย่างถูกต้อง. เป็นเรื่องยากมากสำหรับบุคคลภายนอกอุตสาหกรรมยาที่จะพิสูจน์ว่าพวกเขาได้พบวิธีการรักษาที่ได้ผลและได้รับการอนุมัติ, เพราะต้นทุนและวิธีการกำหนด. ทำให้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเสนอการรักษาเช่นนี้, เพราะคนไข้ต้องจ่ายเองทุกอย่าง.

คดีนี้ตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับมาตรฐานที่เข้มงวดและสำหรับบุคคลที่ไม่ใช่แบบดั้งเดิมซึ่งแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบรรลุมาตรฐาน ตามหลักฐาน ผลการวิจัยและอิทธิพลของผู้ป่วยต่อการรักษาของตนเอง. แน่นอนว่าประเด็นเหล่านี้มีความเกี่ยวข้องกับด้านการดูแลสุขภาพทั้งหมด.

แสดงความคิดเห็น