განზრახვა

საშუალო 3% ნიდერლანდების ყველა ოჯახს ერთდროულად რამდენიმე პრობლემა უწევს გამკლავება: შემოსავლის ნაკლებობა, განათლების დაბალი დონე, პატარა საცხოვრებელი, ოჯახური ძალადობა, მშობლების პრობლემები და/ან დამოკიდებულების პრობლემები. ხშირად ისინი ასევე ტოვებენ დახმარებას და აღარ პასუხობენ კონტაქტის მოთხოვნებს. ამ ოჯახებთან მისასვლელად ერთ-ერთი უახლესი მცდელობაა ინტერვენციული ზრუნვა: აქტიურად ეძებენ ოჯახებს, რის შემდეგაც იწყება მშობლებთან თანამშრომლობა.

მიდგომა

ინტერვენციული მოვლის ეფექტების შესახებ ინფორმაციის მისაღებად, Carin Rots-მა და კოლეგებმა GGD West Brabant-დან შექმნეს კვლევა. მრავალპრობლემიანი ოჯახების ორი ჯგუფის შერჩევა და შედარება იყო საჭირო: ერთი ჯგუფი, რომელმაც მიიღო ინტერვენციული დახმარება (ინტერვენციის ჯგუფი) en één groep die geen bemoeizorg kreeg maar de standaard hulpverlening – ‘care as usual’ (de controlegroep). De standaard aanpak veronderstelt dat de Jeugdgezondheidszorg (JGZ) alle multi-probleemgezinnen in een regio in beeld heeft, en dat de JGZ-verpleegkundige regelmatig contact opneemt met de ouders om de situatie in het gezin te monitoren.

Შედეგი

თუმცა, de JGZ in de controleregio had moeite de multi-probleemgezinnen überhaupt te vinden. Dit terwijl één van de betrokken gemeenten bekend stond om de achterstandswijken met meervoudige problematiek. Dit roept de vraag op: in hoeverre werkt de ‘care as usual’ aanpak dan wel?

Გაკვეთილები

De les uit dit onderzoek is duidelijk: Signalering van en zorgverlening aan multi-probleemgezinnen moet worden verbeterd. Dit zijn gezinnen waar iedereen zich op stuk loopt, maar waar nog steeds geen eenduidige aanpak voor is en duidelijk is welke instanties wat doen. Wat is de rol van de JGZ als signaleerder van hoog risicogezinnen? Wat betekent het credo van de JGZ: ‘alle kinderen in beeld’? Worden (multi-) probleemgezinnen wel bereikt, en wat is er precies aan zorg aan te bieden? Er is een duidelijke visie nodig ten aanzien van het outreachend werken en training van JGZ-verpleegkundigen in deze methodiek.