ความตั้งใจ

สายด่วนถึงบ้าน เป็นโครงการโทรคมนาคมที่ริเริ่มโดยแพทย์โรคหัวใจในโรงพยาบาลส่วนปลายขนาดเล็ก, โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเพิ่มความเป็นอยู่ที่ดีของผู้ป่วยในโรงพยาบาล, โดยการเสริมสร้างและรักษาการติดต่อทางสังคมที่สำคัญ, โดยใช้เทคโนโลยีใหม่และสนับสนุนอาสาสมัครสื่อสาร.

วิธีการ

ระดมทุนสนับสนุนเพื่อจัดตั้ง Hotline to Home และก่อตั้งมูลนิธิจากพันธสัญญาขององค์กรสวัสดิการโรงพยาบาล. อาสาสมัครจากชมรมคอมพิวเตอร์อาวุโสได้รับความสนใจและเริ่มมีเว็บไซต์และเว็บบล็อก. ใน 2005 แล็ปท็อปและเว็บแคมก็ถูกจัดเรียงด้วย. โครงการใช้โครงสร้างพื้นฐานและโปรแกรมที่มีอยู่เช่น Skype, MSN Messenger, wifi, UMTS และการสื่อสารผ่านดาวเทียม. การจัดการโรงพยาบาล, สตาฟ, พนักงานและชุมชนท้องถิ่นได้รับแจ้งและโน้มน้าวใจ. โทรคมนาคมก็เช่นกัน, องค์กรการตลาดและที่ปรึกษาเข้าหา. โครงการนี้เผยแพร่ต่อไปโดยการโฆษณาทางวิทยุท้องถิ่น, โทรทัศน์, ใบปลิวและแม้กระทั่งการเปิดงานรื่นเริงกับ Herman van Veen. ในที่สุดก็มีการประชุมร่วมกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในท้องถิ่นและการบรรยายที่งานสัมมนานวัตกรรม.

ผลลัพธ์

แม้จะมีความพยายามทั้งหมดเหล่านี้ แต่ดูเหมือนว่าผู้ป่วยที่สนใจจะไม่เข้าใจว่าตอนนี้มีอะไรบ้าง. การรับสายสนทนาทางวิดีโอต่ำ, ขัดกับการพิจารณาทางทฤษฎี. ต้องการการติดต่อส่วนตัวที่หายากมากกว่าฟองภาพ. คำอธิบายที่เป็นไปได้ประการหนึ่งคือ ผู้ติดต่อวิดีโอคอลอาจล่วงล้ำเกินไป. ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญและผู้เชี่ยวชาญจากองค์กรทุกประเภทมีความกระตือรือร้นมาก. มูลนิธิ สายด่วนถึงบ้าน จึงอยู่ใน 2010 ยกเลิกอย่างเป็นทางการ. อาสาสมัครสนับสนุนน้ำตาซึม, พวกเขาปลอบตัวเองด้วยประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมของการติดต่อกลับคืนมา

บทเรียน

ในที่สุด โซลูชั่นทางเทคโนโลยีก็ยืนหยัดและตกอยู่กับการยอมรับจากผู้รับผลประโยชน์สูงสุด. ดังนั้นความกระตือรือร้นของผู้เชี่ยวชาญและผู้มีวิสัยทัศน์จึงไม่รับประกันความสำเร็จของโซลูชั่นเทคโนโลยีใหม่ในด้านการสื่อสาร. การวิจัยที่เหมาะสมจะต้องดำเนินการตามความปรารถนาและความเป็นไปได้ของผู้ใช้ที่ต้องการก่อน. โครงการนี้ยังแสดงให้เห็นว่าพยาบาลไม่ยอมรับอาสาสมัครสื่อสารรูปแบบใหม่โดยง่าย. ผู้คนอาจมีวิวัฒนาการช้ากว่าความสามารถทางเทคนิค และประสบการณ์นี้ทำให้ฉันสงสัยเกี่ยวกับโซลูชันใหม่ๆ ใน eHealth และ telemedicine.

แสดงความคิดเห็น