ความล้มเหลว

คิดค้นการแทรกแซงและค่อยๆสรุปว่าผู้ป่วยไม่ปรากฏตัว. ที่เกิดขึ้นกับนักวิจัย Annemerle Beerthuizen จากแผนกจิตวิทยาการแพทย์ & จิตบำบัดที่ Erasmus MC Rotterdam. เธอศึกษาผลของการแทรกแซงในผู้ป่วยโรคตับอักเสบซี. ในช่วงเจ็ดกลุ่มที่พวกเขาเรียนรู้ที่จะจัดการกับความเจ็บป่วยและปรับปรุงคุณภาพชีวิตของพวกเขา.
การศึกษาแบบหลายศูนย์จะตรวจสอบประสิทธิภาพและความคุ้มค่าในผู้ป่วย 300 ราย, โดยเข้ารักษาในโรงพยาบาล 16 แห่ง. ในที่สุดก็ทำ 37 ผู้ป่วยในโรงพยาบาล 6 แห่งด้วยกัน, มีเพียงสามคนเท่านั้นที่เสร็จสิ้นการฝึกอบรม. แม้ว่าผู้ป่วยและผู้ฝึกสอนจะพอใจกับการฝึกอบรมและค่าใช้จ่ายก็ต่ำ, การศึกษานี้เรียกได้ว่าน่าผิดหวังเท่านั้น.

บทเรียน

อัตราการลาออกของผู้ฝึกสอนในโรงพยาบาลสูงและโรคตับอักเสบซีไม่ใช่ปัญหาที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้เข้าร่วมทั้งหมด; การแทรกแซงที่หนักกว่าหรือแตกต่างกันอาจเหมาะสมกว่า. ต้องคำนึงถึงการร้องเรียนทางกายภาพของผู้ป่วยด้วย; ความพยายามที่คนไข้ที่เหนื่อยล้าต้องทำเพื่อไปออกกำลังกายเจ็ดครั้งนั้นถูกประเมินต่ำไป. นอกจากนี้ การส่งเสริมการยึดมั่นในการบำบัดควรเป็นหน้าที่ของผู้ฝึกสอน. Beerthuizen ยังตั้งคำถามถึงความเป็นไปได้ของการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่เริ่มต้นพร้อมกันในศูนย์ต่างๆ. นั่นหมายความว่า (บน)ปริมาณพลังงานเท่าๆ กัน เพื่อนำไปดำเนินการวิจัยในที่ต่างๆ. การเริ่มต้นค้นคว้าในศูนย์แห่งเดียวอาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า. สุดท้ายก็ต้องป้องกันไม่ให้การศึกษาทางวิทยาศาสตร์ต่างๆ แข่งขันกันเพื่อผู้ป่วยรายเดียวกัน.

แสดงความคิดเห็น