Die bedoeling

Blitslyn na die huis was 'n telekommunikasieprojek wat deur 'n kardioloog in 'n klein perifere hospitaal geïnisieer is, met die doel om die welstand van gehospitaliseerde pasiënte te verhoog, deur belangrike sosiale kontakte te versterk en in stand te hou, die gebruik van 'n kombinasie van nuwe tegnologie en ondersteunende kommunikasie vrywilligers.

Die benadering

Borgskapfondse is ingesamel vir die stigting van Hotline to Home en 'n stigting is gestig uit 'n verbond van 'n hospitaal-welsynsorganisasie. Vrywilligers van senior rekenaarklubs is gelok en 'n webwerf en weblog het begin. In 2005 die skootrekenaars en webkameras is ook gereël. Die projek het bestaande infrastruktuur en programme soos Skype gebruik, MSN Messenger, wifi, UMTS en satellietkommunikasie. Hospitaalbestuur, personeel, werknemers en die plaaslike gemeenskap is ingelig en oortuig. Telekommunikasie was ook, bemarkings- en konsultasieorganisasies genader. Die projek is verder versprei deur middel van advertensies op plaaslike radio, TV, pamflette en daar was selfs 'n feestelike opening saam met Herman van Veen. Laastens was daar 'n vergadering met alle plaaslike belanghebbendes en lesings by innovasiesimposia.

Die resultaat

Ten spyte van al hierdie pogings het dit geblyk dat die belangstellende pasiënte nie verstaan ​​wat nou vir hulle inhou nie. Die aanvaarding van video-oproepe blyk min te wees, strydig met teoretiese oorwegings. Skaars persoonlike kontak is bo Beeldborrels verkies. Een moontlike verduideliking is dat video-oproepkontakte te opdringerig kan wees. Dit terwyl alle kundiges en professionele persone van allerlei organisasies baie entoesiasties was. Die fondasie Blitslyn na die huis is dus in 2010 amptelik gekanselleer. Die ondersteunende vrywilligers het trane in hul oë gehad, hulle het hulself getroos met 'n paar wonderlike ervarings van herstelde kontak

Die lesse

Uiteindelik staan ​​en val tegnologiese oplossings ook met die aanvaarding deur die uiteindelike begunstigdes. Daarom is die entoesiasme van kundiges en visioenêre geen waarborg vir die sukses van 'n nuwe tegnologiese oplossing op die gebied van kommunikasie. Daar moet eers behoorlike navorsing gedoen word na die wense en moontlikhede van die beoogde gebruikers. Hierdie projek het ook gewys dat verpleegkundiges nie maklik 'n nuwe soort kommunikasievrywilliger aanvaar nie. Mense ontwikkel dalk stadiger as tegniese vermoëns en hierdie ervaring het my skepties gemaak oor nuwe oplossings in eHealth en telemedisyne.

LAAT OPMERKINGS