Taumuʻá

ʻI he 2012 begon ik aan een promotieonderzoek getiteld: Food supplement treatment with nicotinamide in children with Attention Deficit / Hyperactivity Disorder. Het doel van het onderzoek was om te achterhalen of een behandeling met nicotinamide (onderdeel van vitamine B12) een therapeutisch effect heeft op kinderen met ADHD. Als zou blijken dat een behandeling met zo’n voedingssupplement werkt in het verminderen van ADHD-symptomen, dan zou dat tegemoet komen aan de wens van veel gezinnen met kinderen met ADHD. Dit voedingssupplement werd namelijk als een mogelijk alternatief gezien voor behandeling van ADHD met medicatie, zoals methylfenidaat. Het nadeel van standaard medicatie is dat het niet bij alle kinderen met ADHD werkt en daarnaast kunnen er negatieve bijwerkingen optreden. De intentie van dit promotieonderzoek was daarom om een wetenschappelijke onderbouwing te vinden voor een nieuwe behandeling voor ADHD op basis van een voedingssupplement.

Founga

Het onderzoeksprotocol is opgesteld op basis van een uiteenzetting van de theoretische onderbouwing voor de effectiviteit van nicotinamide bij kinderen met ADHD. Deze theorie is gefundeerd op het idee dat kinderen met ADHD een tekort hebben aan het aminozuur (tryptofaan) in het bloed van kinderen met ADHD. Voor dit tryptofaantekort was er nog te weinig wetenschappelijk bewijs, dus werd besloten om eerst te onderzoeken of kinderen met ADHD daadwerkelijk vaker een tryptofaantekort hebben dan kinderen zonder ADHD. De focus van het promotieonderzoek verschoof daarom naar het onderzoeken van aminozuren bij een grote groep kinderen met ADHD (n=83) en kinderen zonder ADHD (n=72).

Ola

In tegenstelling tot de verwachting bleken kinderen met ADHD geen verhoogd risico op een tryptofaantekort te hebben. Met andere woorden: de onderbouwing voor een behandeling van kinderen met ADHD met nicotinamide verviel. Hiermee kwam ook een publicatie in gevaar.

Fuʻifuʻi

Het was een vervelende constatering dat de resultaten van het onderzoek naar de aminozuren bij kinderen met ADHD alleen nul-bevindingen waren. We kwamen erachter dat veel wetenschappelijke tijdschriften niet zitten te wachten op nul-bevindingen en het artikel vaak zonder enige review afwezen. Omdat we wilde voorkomen dat andere wetenschappers hetzelfde onderzoek zouden gaan herhalen, hebben we hard ons best gedaan om een publicatie te krijgen. Na verschillende afwijzingen werd het artikel toch gepubliceerd door Plos One. Dit is een open acces journaal, waardoor zij wellicht minder bang hoeven te zijn voor minder citaties van een paper met nul-bevindingen. We hebben hiervan geleerd dat de aanhouder wint en dat deze extra inspanning dus van groot belang is. Dit wil ik graag ook meegeven aan andere wetenschappers. Het is belangrijk dat de huidige publicatie cultuur doorbroken wordt en de wetenschap gaat inzien dat ook nul-bevindingen gedeeld en gepubliceerd moeten worden en dat deze bevindingen even waardevol en van betekenis zijn als positieve uitkomsten.

hingoa: Carlijn Bergwerff
Houalotú: Vrije Universiteit Amsterdam