De mislukking

Wat moet je doen als respondenten nauwelijks reageren op je enquêtes en moeite hebben met de beantwoording van je vragen? Judith van Luijk, onderzoeker aan het UMC St Radboud Nijmegen, concludeert eruit dat beleid en praktijk te ver uit elkaar liggen. Van Luijk wilde weten wat betrokkenen vinden van ‘de 3V’s’ – al decennia een begrip in de proefdierkunde, dat staat voor het vervangen, verminderen en verfijnen van dierproeven. Hoe gaan onderzoekers, proefdierdeskundigen en leden van de Dierexperimentcommissies om met die drie V’s? Zij vroeg het via enquêtes. De respons was laag en diverse respondenten gaven aan dat ze vragen over de drie V’s tezamen niet goed konden beantwoorden; daarmee wordt volgens hen tekort gedaan aan de verschillen tussen de afzonderlijke V’s. Opmerkelijk, omdat wetgeving en subsidiegevers de 3V’s vaak als één begrip hanteren. Ook bleek het een mission impossible voor respondenten om alle beschikbare informatie over de drie V’s boven water te krijgen, omdat een zee aan databestanden en websites in gebruik is. Daarmee bleek ook het doel van haar onderzoek – het verbeteren van de implementatie van de 3V’s in de praktijk – te hoog

Ko e ngaahi lēsoní

Van Luijk concludeert dat het concept van de 3V’s zijn langste tijd heeft gehad. Er moet meer nadruk komen op een aanpak per afzonderlijke V. De informatie daarover moet bovendien veel beter ontsloten worden. Een nieuwe methodiek is daarom noodzakelijk. Net als in het klinisch onderzoek de systematische review heeft geleid tot een enorme kwaliteitsverbetering, kan deze dat ook doen in het proefdieronderzoek. Daarmee kan deze methodiek een grote bijdrage leveren aan het gedachtegoed achter de 3V’s, namelijk meer verantwoorde dierproeven. Van Luijk en haar collega’s doen hier nu onderzoek naar.

TUKU HA FAKAMATALA