意圖

Gemiddeld 3% van alle gezinnen in Nederland heeft te kampen met meerdere problemen tegelijkertijd: gebrek aan inkomen, een laag opleidingsniveau, kleine behuizing, huiselijk geweld, opvoedingsproblemen en/of verslavingsproblemen. Vaak zijn zij ook afgehaakt bij hulpverlening en reageren niet meer op contactverzoeken. Een van de laatste pogingen om deze gezinnen te bereiken is bemoeizorg: gezinnen worden actief opgezocht waarna samenwerking met de ouders op gang komt.

方法

Om inzicht te krijgen in de effecten van bemoeizorg, zette Carin Rots en collega’s van GGD West Brabant een studie op. Er moesten twee groepen multi-probleemgezinnen worden geselecteerd en met elkaar worden vergeleken: Eén groep die bemoeizorg kreeg (de interventiegroep) en één groep die geen bemoeizorg kreeg maar de standaard hulpverlening – ‘care as usual’ (de controlegroep). De standaard aanpak veronderstelt dat de Jeugdgezondheidszorg (JGZ) alle multi-probleemgezinnen in een regio in beeld heeft, en dat de JGZ-verpleegkundige regelmatig contact opneemt met de ouders om de situatie in het gezin te monitoren.

成果

然而, de JGZ in de controleregio had moeite de multi-probleemgezinnen überhaupt te vinden. Dit terwijl één van de betrokken gemeenten bekend stond om de achterstandswijken met meervoudige problematiek. Dit roept de vraag op: in hoeverre werkt de ‘care as usual’ aanpak dan wel?

課程

De les uit dit onderzoek is duidelijk: Signalering van en zorgverlening aan multi-probleemgezinnen moet worden verbeterd. Dit zijn gezinnen waar iedereen zich op stuk loopt, maar waar nog steeds geen eenduidige aanpak voor is en duidelijk is welke instanties wat doen. Wat is de rol van de JGZ als signaleerder van hoog risicogezinnen? Wat betekent het credo van de JGZ: ‘alle kinderen in beeld’? Worden (multi-) probleemgezinnen wel bereikt, en wat is er precies aan zorg aan te bieden? Er is een duidelijke visie nodig ten aanzien van het outreachend werken en training van JGZ-verpleegkundigen in deze methodiek.