η αποτυχία

Ποιος θέλει να ξεκινήσει μια τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή για την επίδραση σύνθετων παρεμβάσεων στον τρόπο ζωής, πρέπει να κάνετε πολλή προεργασία. Ακόμα κι αν η ρύθμιση φαίνεται σχετικά απλή. Το ερώτημα είναι αν ένας τόσο κλασικός ερευνητικός σχεδιασμός είναι πραγματικά κατάλληλος για την αξιολόγηση των παρεμβάσεων στον τρόπο ζωής. Η ερευνήτρια του AMC, Eva Laan, καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα αφού διεξήγαγε μια μελέτη μεταξύ εργαζομένων. Μια μελέτη που δεν έφτασε στον επιδιωκόμενο αριθμό συμμετεχόντων και ως εκ τούτου δεν πληρούσε τους αρχικούς στόχους. Αυτά αφορούσαν τη μέτρηση της επίδρασης μιας παρέμβασης για την προαγωγή της υγείας στη συμπεριφορά του τρόπου ζωής, έξι μήνες μετά τη συμμετοχή στην παρέμβαση. Την παρέμβαση πλήρωσαν οι εργοδότες. Άλλωστε, έχουν ενδιαφέρον για υπαλλήλους που έχουν επίγνωση του τρόπου ζωής τους και θέλουν να τον βελτιώσουν.

Οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες ανέβασαν το όριο για τις εταιρείες να χρησιμοποιήσουν την παρέμβαση για τους εργαζομένους τους, σκέφτεται λεωφόρος. Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι για τις εταιρείες οι πρακτικοί παράγοντες ήταν πιο σημαντικοί από έναν καλό ερευνητικό σχεδιασμό. Και αυτό ήταν επιζήμιο για την αξιολόγηση του αποτελέσματος. Αλλά και οι εργαζόμενοι έδειξαν ελάχιστο ενδιαφέρον. Δεν το είχαν καταφέρει, είχε προβλήματα που σχετίζονται με την εργασία ή αντιμετώπισε τεχνικά εμπόδια, όπως δεν μπορώ να συνδεθώ.

Τα μαθήματα

Ο Laan βάζει επίσης το χέρι του στην αγκαλιά του και βλέπει ότι μια τόσο μεγάλη μελέτη χρειάζεται μια ενδελεχή προκαταρκτική έρευνα. Για παράδειγμα, μια μελέτη σκοπιμότητας σε έναν μικρό ερευνητικό πληθυσμό. Επιπλέον, μια σταδιακή ανάπτυξη και αξιολόγηση μιας παρέμβασης θα αύξανε την πιθανότητα επιτυχούς μελέτης τόσο μεγάλου μεγέθους.

ΑΦΗΣΤΕ ΣΧΟΛΙΑ