Мусоҳиба бо ташаббускор Пол Иске
Дар ҷомеаи мо нокомиҳо ҳамеша бо зиёнкорон алоқаманданд – ва ҳеҷ кас намехоҳад, ки ноком бошад. Пол Иске сухан меронад, барои Муколама ташаббускори Институти нокомиҳои дурахшон. Вай ин пайвандро фаҳмо мебинад, аммо хато: Муваффақиятҳо бе нокомиҳои қаблӣ хеле каманд. Мо бояд аз он ақидае, ки нокомӣ шарманда аст, даст кашем: мо бояд ба суи иклиме пеш равем, ки дар он саъю кушиши далерона бахои баланд дода шавад, хатто ташвик карда шавад. Дар чунин шароит нобарориҳо бештар ба навоварӣ оварда мерасонанд. Ҷамъияти мо хеле мураккаб ва тағйирёбанда аст ва бинобар ин пешгӯинашаванда аст. Барои бисёриҳо, ин танҳо як сабабест, ки коре накардан, ҷуръат накунад.
НАКУНЕД! Насиҳати ҳаррӯзаи волидон ба кӯдакони навзод ва кӯдакони калонсол мебошанд ва дар асл ба мо як умр мегӯянд, ки чӣ кор накунем.. Чамъият ва ташкилотхои мо коидахои зиёдатй доранд. Он қадар зиёданд, ки донистани ҳамаи онҳо ғайриимкон аст. Мо намегузорем, ки худро маҳдуд кунем, мо хам худро махдуд мекунем, аз тарси вайрон кардани қоидаҳо мо ҳатто намедонем. Шумо беҳтар аз он коре, ки мекунед, азоб кашед, аз он чи ки шумо намекунед. Тамоми рӯз кор кардан барои пешгирӣ кардани хатогиҳое, ки шумо метавонед барои онҳо ҷавобгар бошед, ҳавасмандкунанда нест, на барои худ, на барои тиҷорати шумо, на барои муҳити шахсии шумо ва дар ниҳоят барои ҷомеа.
Инчунин ин рафтори аз хавфу хатар рафъ кардан роҳи навоваронаро намекушояд. Хоста истодан ба акиб меравад; хакикат чун гов, вале вакте ки тела ба тела меояд, маълум мешавад, ки мо метавонем дар тамоми қабатҳо ва дар ҳар муҳит кор кунем, барои одамоне, ки каме қадр мекунанд “аз қуттӣ” фикр кардан ва кор кардан, ки аз пайрахахои маълум чуръат намекунанд. Шумо бояд аз коре, ки накардаед, пушаймон шавед, назар ба он чи ки шумо кардаед.
Институти нокомии дурахшон мехоҳад, ки тағирёбии фарҳангро бубинад, тағир додани тафаккур.
Институти Фонди нокомиҳои дурахшон: Мо бояд аз маданияти кассадо даст кашем, аз нобоварй ва махдудиятхо, ки мо ба худамон ичозат дихем, ки бор карда шавад, балки худамонро хам бор мекунем. Мо бояд ба сӯи қадршиносии рӯдаҳо ҳаракат кунем, сарфи назар аз натича кушиши далерона ба даст меояд. Байни одамоне, ки ба сабаби аблаҳӣ ноком мешаванд ва одамоне, ки ноком мешаванд, зеро идеяи олиҷаноби онҳо ба шароити лаҳза мувофиқ набуд, фарқияти калон вуҷуд дорад.: вақт дуруст набуд, ё вазъият дуруст набуд.
