ကျရှုံးမှု

Een interventie bedenken en gaandeweg moeten concluderen dat patiënten niet komen opdagen. Dat overkwam onderzoeker Annemerle Beerthuizen van de sectie Medische Psychologie & Psychotherapie van het Erasmus MC Rotterdam. Zij bestudeerde het effect van een interventie voor patiënten met hepatitis C. In zeven groepssessies leren zij om te gaan met hun ziekte en hun kwaliteit van leven te verbeteren.
In een multicenterstudie zouden de effectiviteit en de kosteneffectiviteit bij driehonderd patiënten worden onderzocht, waarvoor zestien ziekenhuizen waren benaderd. Uiteindelijk deden 37 patiënten in zes ziekenhuizen mee, van wie slechts drie de training volledig doorliepen. Hoewel patiënten en trainers tevreden waren over de training en de kosten ervan laag waren, kon de studie niet anders dan teleurstellend worden genoemd.

သင်ခန်းစာများ

Het verloop van trainers binnen de ziekenhuizen was groot en hepatitis C bleek niet voor alle deelnemers het belangrijkste probleem; een zwaardere of andere interventie was wellicht geschikter geweest. Ook moet meer rekening worden gehouden met de fysieke klachten van een patiënt; de inspanning die een vermoeide patiënt zich moet getroosten om zeven keer naar een training te gaan was onderschat. Verder moet het bevorderen van de therapietrouw een taak van de trainer zijn. Ook stelt Beerthuizen vraagtekens bij de haalbaarheid van wetenschappelijk onderzoek dat in diverse centra tegelijk wordt gestart. Dat betekent (on)evenredig veel energie voor de implementatie van het onderzoek op diverse plekken. Beginnen met onderzoek in één centrum lijkt een betere optie. Tot slot moet worden voorkomen dat diverse wetenschappelijke studies concurreren om dezelfde patiënten.

မှတ်ချက်များ ထားခဲ့ပါ။