De mislukking

Wie een gerandomiseerde gecontroleerde studie wil beginnen naar het effect van complexe leefstijl-interventies, moet flink wat voorwerk doen. Zelfs als de opzet relatief eenvoudig lijkt. Het is de vraag of zo’n klassiek onderzoeksdesign wel zo geschikt is voor de evaluatie van leefstijlinterventies. Die conclusie trekt AMC-onderzoeker Eva Laan nadat zij een studie onder werknemers heeft uitgevoerd. Een studie die het beoogde aantal deelnemers niet heeft gehaald en daardoor niet voldeed aan de initiële doelstellingen. Die behelsden het meten van het effect van een gezondheidsbevorderende interventie op leefstijlgedrag, zes maanden na deelname aan de interventie. De interventie werd door de werkgevers betaald. Zij hebben immers belang bij werknemers die zich bewust zijn van hun leefstijl en deze willen verbeteren.

De ongunstige economische omstandigheden waren voor de bedrijven drempelverhogend om de interventie in te zetten voor hun werknemers, denkt Laan. Daarnaast bleek dat voor de bedrijven de praktische factoren belangrijker waren dan een goede onderzoeksopzet. En dat was nadelig voor de effectevaluatie. Maar ook werknemers bleken weinig belangstellend. Ze waren er niet aan toegekomen, hadden werkgerelateerde problemen of kregen te maken met technische hindernissen, zoals niet kunnen inloggen.

Ang mga aralin

Laan steekt ook de hand in eigen boezem en ziet dat zo’n grote studie een degelijk vooronderzoek nodig heeft. Bijvoorbeeld een haalbaarheidsstudie in een kleine onderzoekspopulatie. Bovendien zou een gefaseerde ontwikkeling en evaluatie van een interventie de kans op een succesrijke studie van een dergelijk grote omvang vergroten.

MAG-IWAN NG KOMENTO